Zaufanie stanowi podstawę funkcjonowania zarówno menedżera jak i organizacji, ponieważ oznacza ono umiejętność podtrzymywania wzajemności w relacjach. W praktyce to umiejętność dawania i brania, a więc: udzielania i przyjmowania informacji zwrotnej, dawania wsparcia i proszenia o pomoc, zaznaczania własnych granic i szanowania granic innych. Ogólny poziom ufności oznacza ufanie samemu sobie, własnej zdolności mierzenia się z wyzwaniami codziennego życia, stanowi więc bazę do budowania pozostałych kompetencji. Bez podstawowego zaufania do siebie i innych menedżerowie kontrolują pracowników zamiast pozwalać na autonomię, inicjatywę lub przedsiębiorczość w działaniu.

Trwała autonomia pochodzi z poczucia samokontroli oraz z patrzenia na życie w kategoriach szans i możliwości. Jest to umiejętność balansu w zakresie: współpracy do sprzeciwiania się, swobody ekspresji do jej tłumienia. Osoba autonomiczna, ufająca sobie, zapewnia autonomię innym bez poddawania się chronicznym rozczarowaniom w obliczu wyzwań jakie niosą ze sobą nowe sytuacje.

Brak autonomii w funkcjonowaniu menedżera przekłada się na niską tolerancję wobec innych i niski poziom przyznawania im autonomii. Tak więc rodzaj i zakres autonomii, którą menedżer jest w stanie dawać swoim podwładnym zależy od jego własnego szacunku dla siebie i wiary w samego siebie.

Kompetencje w tym obszarze:

• Zarządzanie emocjami
• Umiejętność słuchania i zadawania pytań
• Uczciwość intencji i dotrzymywanie obietnic
• Jawność zasad, szczerość i otwartość działania
• Konsekwencję i przewidywalność zachowań i reakcji
• Kompetencje i docenianie mocnych stron i talentów innych

Kluczowe przekonania:

Mogę spełnić swoje pragnienia
Mogę kontrolować bieg wydarzeń